Anasayfa
Portal
Bu gece konuğumsun.
Karanlık, yırtıcı düşler ve küçük ölümlerle dolu bir ormandan geldin bana...
Perdenin aralığından sızan mahcup ay ışığı, yorgun bedenini okşuyor...
Yanımda uyuyorsun. Kollarındaki, bacaklarındaki izleri, yaraları seyrediyorum.
Alımlı, uçumlu bedenine, diriliğine, büyülü gençliğine tutkuyla bağlı olduğun adamdan geliyorsun bana…
Dilsiz sevişmelerinden…
Onu, başından beri hiç saklamadın benden.
Zaten, yüzündeki solgunluktan, düş kırıklığından, gözlerinin sık sık boşluğa düşmesinden anlamıştım ben hemen.
Zaten, yalanlarla yaşayamazsın sen…
Ama gerçeği anlayınca, içimdeki resim darmadağın olmuştu bir anda. Resimdeki kırmızı ev yıkılmış, çiçekler ezilmiş, resimdeki bahçenin kapısı kırılmıştı…
“Neden,” demiştim sana, son bir umutla ve belki bir mucize olur, bana hiç beklemediğim bir gerekçe söylersin diye, tıpkı ölüm mahkûmlarının son anda bir kurtuluş haberi beklemeleri gibi…
Gözlerime baktın. Evladını terk etmeye hazırlanan bir anne gibi baktın bana. Bir yalan aradın; buldun belki ama söyleyemedin.
Yalanlarla yaşayamazsın sen…
İçimdeki resim tutuşmaya başlamıştı. Resimdeki küçük çelimsiz, siyah önlüklü çocuk, nereye kaçacağını bilmiyordu…
Yakana sarıldım ve “Neden?” diye bağırdım, seni sarsarak: “Neden seviştin onunla?..”
Seni sarsmam, yakana sarılmam, sana bağırmam senden güçlü olduğum için değildi. Tam aksine, uçuruma düşüyordum; elimi utup bırakmaman içindi…
Gözlerin, yine bilinmeyen bir boşluğa takılmıştı. Bir süre sustun. Sonra konuştun. Sesin, hayat kadar yabancıydı, hayat kadar acımasız, hayat kadar gerçekti…
“İçimde tanıyamadığım bir başka kadın daha var,” dedin. “Ve o kadın onun çekiciliğine karşı koyamıyor… Öylesine büyülü bir yakışıklılığı, öylesine küstah bir kendini beğenmişliği var ki kendime engel olamıyorum…”
Bu gece konuğumsun…
Karanlık, yırtıcı düşler, küçük ölümlerle dolu bir ormandan geldin yanıma…
Perdenin aralığından sızan mahcup ay ışığı yorgun bedenini okşuyor…
Kollarındaki, bacaklarındaki yaraları, yara izlerini seyrediyorum…
Yanımda, öylesine masum uyuyorsun ki… bu masumiyetin arkasında nelerin saklı olduğunu, içinde, sana da yabancı olan o kadını bilmeyi öyle çok isterdim ki…
Sahi, kimdi o kadın? Güçlü, yakışıklı, kıskanç, sahiplenen, hatta küstah, seni inciten, üzen ve kendini beğenmiş erkeklere bu denli çeken, neydi onu… O kadını bu parçalanmışlığa sürükleyen kirli ve hastalıklı merak, neydi?..
İçindeki o bin yıllık ezilmişlik ve bu ezilmişliğin hastalıklı hazzı mıydı, karşı koyamadığı…
Kişiliğini parçalayan, iradeni felce uğratan, gururunu tamamen teslim alan bu ruhsuz sevişmelere, onu hangi derin eksiklik çağırıyordu…
Sahi, kimdi o, içindeki senin bile tanıyamadığın kadın?..
Karanlık, yırtıcı düşler ve küçük ölümlerle dolu bir ormandan geldin bana...
Perdenin aralığından sızan mahcup ay ışığı, yorgun bedenini okşuyor...
Yanımda uyuyorsun. Kollarındaki, bacaklarındaki izleri, yaraları seyrediyorum.
Alımlı, uçumlu bedenine, diriliğine, büyülü gençliğine tutkuyla bağlı olduğun adamdan geliyorsun bana…
Dilsiz sevişmelerinden…
Onu, başından beri hiç saklamadın benden.
Zaten, yüzündeki solgunluktan, düş kırıklığından, gözlerinin sık sık boşluğa düşmesinden anlamıştım ben hemen.
Zaten, yalanlarla yaşayamazsın sen…
Ama gerçeği anlayınca, içimdeki resim darmadağın olmuştu bir anda. Resimdeki kırmızı ev yıkılmış, çiçekler ezilmiş, resimdeki bahçenin kapısı kırılmıştı…
“Neden,” demiştim sana, son bir umutla ve belki bir mucize olur, bana hiç beklemediğim bir gerekçe söylersin diye, tıpkı ölüm mahkûmlarının son anda bir kurtuluş haberi beklemeleri gibi…
Gözlerime baktın. Evladını terk etmeye hazırlanan bir anne gibi baktın bana. Bir yalan aradın; buldun belki ama söyleyemedin.
Yalanlarla yaşayamazsın sen…
İçimdeki resim tutuşmaya başlamıştı. Resimdeki küçük çelimsiz, siyah önlüklü çocuk, nereye kaçacağını bilmiyordu…
Yakana sarıldım ve “Neden?” diye bağırdım, seni sarsarak: “Neden seviştin onunla?..”
Seni sarsmam, yakana sarılmam, sana bağırmam senden güçlü olduğum için değildi. Tam aksine, uçuruma düşüyordum; elimi utup bırakmaman içindi…
Gözlerin, yine bilinmeyen bir boşluğa takılmıştı. Bir süre sustun. Sonra konuştun. Sesin, hayat kadar yabancıydı, hayat kadar acımasız, hayat kadar gerçekti…
“İçimde tanıyamadığım bir başka kadın daha var,” dedin. “Ve o kadın onun çekiciliğine karşı koyamıyor… Öylesine büyülü bir yakışıklılığı, öylesine küstah bir kendini beğenmişliği var ki kendime engel olamıyorum…”
Bu gece konuğumsun…
Karanlık, yırtıcı düşler, küçük ölümlerle dolu bir ormandan geldin yanıma…
Perdenin aralığından sızan mahcup ay ışığı yorgun bedenini okşuyor…
Kollarındaki, bacaklarındaki yaraları, yara izlerini seyrediyorum…
Yanımda, öylesine masum uyuyorsun ki… bu masumiyetin arkasında nelerin saklı olduğunu, içinde, sana da yabancı olan o kadını bilmeyi öyle çok isterdim ki…
Sahi, kimdi o kadın? Güçlü, yakışıklı, kıskanç, sahiplenen, hatta küstah, seni inciten, üzen ve kendini beğenmiş erkeklere bu denli çeken, neydi onu… O kadını bu parçalanmışlığa sürükleyen kirli ve hastalıklı merak, neydi?..
İçindeki o bin yıllık ezilmişlik ve bu ezilmişliğin hastalıklı hazzı mıydı, karşı koyamadığı…
Kişiliğini parçalayan, iradeni felce uğratan, gururunu tamamen teslim alan bu ruhsuz sevişmelere, onu hangi derin eksiklik çağırıyordu…
Sahi, kimdi o, içindeki senin bile tanıyamadığın kadın?..
